تاثیر خود‌استنادی بر شاخص‌های کمّی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

سابقه و هدف: بررسی موضوع ارتباط بین شاخص هرش و خوداستنادی و همچنین ارتباط این دو با سایر شاخص‌های ارزیابی عملکرد پژوهشی از این رو حائز اهمیت است که هرش زمانی که شاخص خود را معرفی کرد، رابطه آن با خوداستنادی را نیز مد نظر قرار داد. هدف این پژوهش تعیین تاثیر خود استنادی بر شاخص‌های کمّی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان است. مواد و روش‌ ها: پژوهش حاضر به روش پیمایشی با رویکرد تحلیل استنادی انجام شده است. جامعه پژوهش را تولیدات علمی 401 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان تشکیل می دهند که دارای اچ ایندکس در پایگاه اسکوپوس بودند. برای گردآوری داده ها، تعداد مدارک، تعداد استنادات، تعداد استنادات بدون خوداستنادی، اچ ایندکس با خوداستنادی و بدون خوداستنادی و تعداد همکاران هر نویسنده از پایگاه استخراج شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون همبستگی پیرسون) و نرم‌افزار SPSS18 استفاده گردید. یافته‌ها: بر اساس یافته‌های تحقیق مرکز تحقیقات قلب و عروق بالاترین میانگین در شاخص بهره‌وری (45)، تعداد استنادات (424/33) و شاخص هرش (9/33) را به خود اختصاص داده است. از نظر شاخص خوداستنادی، دانشکده بهداشت (24/44) و دانشکده مدیریت و اطلاع‌رسانی پزشکی (0/66) به ترتیب بالاترین و پایین‌ترین میزان خوداستنادی را داشته‌اند. بین تعداد کل استنادات و خوداستنادی‌ها، تعداد استنادات دریافتی نویسنده و همکاری با سایر نویسندگان، تعداد خوداستنادی نویسنده و همکاری با سایر نویسندگان، شاخص هرش و خوداستنادی نویسندگان و همچنین خوداستنادی و بهره‌وری نویسندگان ارتباط معنادار وجود داشته است. نتیجه‌گیری: بین خوداستنادی و تمامی شاخص‌های کمّی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی در پژوهش حاضر ارتباط معنادار وجود دارد، بنابراین راهکارهایی لازم است تا بتوان از تأثیر آن بر روی شاخص‌های ارزیابی عملکرد پژوهشی مولفه‌های تولید علم کاست.